Gobierno Bolivariano de Venezuela-Οι ΗΠΑ είναι ένα ανήθικο καθεστώς: Επεμβάσεις

Οι ΗΠΑ είναι ένα ανήθικο καθεστώς

Φυλλάδιο της Βολιβαριανής κυβέρνησης της Βενεζουέλα

Επεμβάσεις

Οι επεμβάσεις ως μέσο επιβολής ισχύος σε κυρίαρχα εδάφη ήταν πάντοτε αρχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν κατ' επανάληψη καταστρέψει έθνη και προβεί σε δολοφονίες και αποσταθεροποίηση, με τη συμμετοχή των εθνικών τους συμμάχων και ΜΚΟ, ώστε να επιφέρουν την ανατροπή κυβερνήσεων που δεν συμμορφώνονται προς τις πολιτικές ή τα συμφέροντά τους. Σήμερα παρακολουθούμε με έκπληξη ένα νέο στυλ, μια βελτιωμένη εκδοχή αυτής της πρακτικής, η οποία συνδυάζει τις μεθόδους αυτές σε μια πιο εκλεπτυσμένη μορφή.

Η νέα τεχνική χρησιμοποιεί βασικά μισθοφόρους οι οποίοι διενεργούν θηριωδίες, και κατόπιν κατηγορούν για αυτές τις θηριωδίες την κυβέρνηση που έχει στοχοποιηθεί για ανατροπή. Οι μισθοφόροι βασίζονται στην στήριξη των μεγάλων επικοινωνιακών πολυεθνικών, οι οποίες δουλεύουν χέρι-χέρι με εθνικές οντότητες, ώστε να επινοήσουν καταστάσεις που θα τους επιτρέψουν να δημιουργήσουν κακή εικόνα της κυβέρνησης που σχεδιάζουν να καταδικάσουν.

Η πολιτική αυτή έχει πρόσφατα εφαρμοστεί από τις ΗΠΑ στη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία. Επιτρέπει στις ΗΠΑ να καλύψουν το ρόλο τους ως πρωταγωνιστές με τη χρήση μυστικής δράσης, κι έτσι να αποφύγουν το πολιτικό κόστος (όπως αυτό για τις άμεσες επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ) εντός και εκτός της χώρας.

Οι πιο σημαντικές παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας από τις ΗΠΑ περιλαμβάνουν:

την Κίνα (1945-49) την Ελλάδα (1947-49)· τις Φιλιππίνες (1945-53)· τη Νότια Κορέα (1945-53)· την Αλβανία (1949-53)· τη Γερμανία (1950)· το Ιράν (1953)· τη Γουατεμάλα (1953-1990)· τη Συρία και Αίγυπτο (1956-58)· την Ινδονησία (1957-58)· τη Βρετανική Γουιάνα (1953-64)· το Βιετνάμ (1950-73)· την Καμπότζη (1955-73)· το Κογκό/Ζαϊρ (1960-65)· τη Βραζιλία (1961-64)· τη Δομινικανή Δημοκρατία (1963-66)· την Κούβα (1959 ως σήμερα)· την Ινδονησία (1965)· τη Χιλή (1964-73)· την Ελλάδα (1967-74)· το Ανατολικό Τιμόρ (1975 ως σήμερα)· τη Νικαράγουα (1978-79)· τη Γρενάδα (1979-84)· τη Λιβύη (1981-89)· τον Παναμά (1989)· το Ιράκ (1990)· το Αφγανιστάν (1979-92)· το Ελ Σαλβαντόρ (1980-92)· την Αϊτή (1987-94)· τη Γιουγκοσλαβία (1999)· το Αφγανιστάν (2001 ως σήμερα)· τη Βενεζουέλα (2002)· το Ιράκ (2003 ως σήμερα)· την Ονδούρα 92009)· τη Λιβύη (2012 ως σήμερα)· την Ουκρανία (2014).

Σε όλες αυτές τις χώρες, οι ΗΠΑ νομιμοποίησαν τη δράση τους σε "ανθρωπιστική βάση", όταν στην πραγματικότητα ήταν η παρέμβασή τους που έφερε την καταστροφή και το θάνατο, δείχνοντας έτσι την ανηθικότητα και την αναξιοπιστία της χώρας στην οποία αναφερόμαστε.

Στην περίπτωση της Βενεζουέλας, της χώρας με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, η αμερικάνικη προσπάθεια αποσταθεροποίησης είναι διαρκής από την αρχή της επαναστατικής διαδικασίας της οποίας ηγήθηκε ο Ούγκο Τσάβεζ, ο οποίος εθνικοποίησε την πετρελαϊκή βιομηχανία και έβαλε εμπόδια στην κλοπή αυτής της περιουσίας ώστε να προσανατολίσει τα κέρδη της στις επενδύσεις στην κοινωνία· μια πολιτική που συνεχίζει να εφαρμόζεται από το διάδοχό του, τον εργάτη και Τσαβιστή πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο. Ο πρόεδρός μας δεν έχει απολάβει ανάπαυσης από αυτή τη χώρα του Βορρά από τη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του ως αρχηγός κράτους, και οι ΗΠΑ διατηρούν την επεμβατική τους πολιτική με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησής του.